هنگام برنامه ریزی برای قرار دادن آنها ، برای ارزیابی حجم استخوان موجود ، نیاز به عکس رادیو لوژی میباشد. در بیماران با حفره های بزرگ سینوس و در صورت کمبود استخوان فک این نوع ایمپلنت پیشنهاد نمیشود. در اغلب موارد ، قبل از شروع درمان با ایمپلنت های کلاسیک به بالابردن سینوس و پیوند استخوان نیاز است ، که باعث طولانی تر شدن دوره درمان می شود و موفقیت را نمی توان پیش بینی کرد. پس از فرآیند کاشت ایمپلنت های دندانی ، لازم است که یک لثه باز شود و شکل دهنده لثه در آن قرار داده شود (این عمل برای این است که بافت های نرم را در اطراف تاج آینده شکل دهد). که به مدت 15 روز در دهان میماند.

ایمپلنت های کلاسیک دندان ممکن است در همه موارد به خصوص در بیمارانی که دچار پریودنتیت شدید(بیماری عفونت لثه)، از بین رفتگی حجم زیادی از استخوان و یا در مواردی که بیمار بخواهد سریع تر عملکرد دندانهای خود را بازسازی کند، کمکی نمی کند. چنین مواردی را می توان با ایمپلنت های دندانی یک تکه فوری (ایمپلنت بازال) درمان کرد. در این روش بدون نیاز به بازسازی و پیوند استخوان ایمپلنت در فک کاشته میشود. برای کاشت ایمپلنت های بازال نیازی به بالابردن سینوس یا پیوند استخوان وجود ندارد. درمان با ایمپلنت بازال فقط در طی چند روز کاری به همراه قرار دادن روکش ها قابل انجام است. ایمپلنت بازال برای بیمارانی که سیگار می کشند و برای بیماران مبتلا به دیابت بدلیل کاشت در لایه های عمیق استخوان فک بهترین گزینه میباشد . آسیب بافتی و زخم ایجاد نمی شود و احتمال عفونت به حداقل میرسد که بر این اساس ، بافتها سریعتر بهبود می یابند .